Op een mooie nazomer dag in oktober, beukte hij erin.
Een Burn-out, helemaal uit het niets, of toch niet helemaal?
Al jaren liep ik mijzelf voorbij, want ondanks alle veranderingen, ging mijn drukke leven gewoon door. Alleen moest er steeds meer dingen gedaan worden en kwam ik niet meer tot rust.
De afgelopen vijf jaar was ik
- Verhuisd,
- Afgestudeerd,
- Moeder geworden,
- Aan het werk gegaan als verpleegkundige,
- Nog een keer moeder geworden,
- Een eigen bedrijf begonnen,
- Wijkverpleegkundige geworden,
- Bij de OR gegaan,
- Oh, en daarnaast ben ik ook nog moeder en partner en niet te vergeten, Cynthia.
En ik wilde eigenlijk ook nog afvallen en meer sporten.....
Ik kwam thuis te zitten, helemaal op. Ik kon mij niet voorstellen dat ik zo moe kon zijn, ik bracht Thijs naar school en was daarna kapot. Achteraf denk ik, dat ik er nog net op tijd bij was, want ik kon nog wat functioneren, je hoort nog wel andere verhalen.
Achteraf hoor je van velen: "Je was altijd wel heel druk hé".
Ja, dat ben ik eigenlijk altijd al wel geweest, maar wanneer je moeder wordt, is er nog minder tijd over voor jezelf.
Ik zal nooit echt klagen over het moeder zijn, natuurlijk zijn er wel eens momenten dat het zwaar is. Maar over het algemeen vond ik het best leuk het ouderschap, ik droomde hier al jaren van, maar genoot er niet volop van.
Ik dacht dat ik Superwomen was, want mijn dagen zaten volgepompt met allerlei activiteiten. Hierdoor deed ik alles net niet helemaal, gunde ik mijzelf niet voldoende rust, zette ik vooral van de leuke dingen foto's op social media en voelde ik mij al regelmatig aardig kapot.
Maar dat hoorde er toch allemaal bij? Ik vroeg veel van mijzelf, droomde groot en keek alleen maar naar de toekomst. Want dan zou alles nog beter, mooier en leuker worden, toch?
Als je de diagnose Burn-Out krijgt en je er dingen over gaat lezen, valt het op dat er veel mensen in mijn leeftijdscategorie kampen met een Burn-Out.
Is het een trend, een mode ziekte, of een generatie probleem? Vragen we teveel van onszelf, verwacht de rest van de wereld dit van ons, of worden we beïnvloed door social media?
Ik denk dat het een opeenstapeling is van veel facetten, een Burn-out ontwikkeld zich niet van de ene op de andere dag. Er gaan jaren overheen, waarin je over je eigen grenzen gaat, jezelf te weinig rust gunt en maar door gaat. Daarnaast kunnen er zoveel andere psychische gebeurtenissen en denkbeelden of zelfs diagnoses hierin meespelen.
Ik moest rust vinden, in mijzelf, in mijn leven en in het gezin.
Het betekent niet dat ik straks alleen maar op mijn kont ga zitten, maar het betekent dat ik balans moet gaan vinden. Niet meer 10 ballen omhoog willen houden, maar misschien maar 3. Want jongleren met drie ballen is al moeilijk zat. We zitten nog volop in de tropenjaren, die al een opgave op zich zijn, en ik heb er amper van kunnen genieten. Ik keek mijn kinderen naar school, zodat ik mijn dromen waar kon maken. Maar die kleintjes zijn maar één keer zo klein, dus tijd om daarvan te genieten.
Mijn Burn-out gaf mij ook inzicht in mijn social media gebruik, want waarom plaats ik zoveel berichten? Waarom wil ik laten zien dat het allemaal zo goed verloopt? Omdat ik dacht dat ik Superwomen was? Want ben je een Superwomen wanneer je 1000 en 1 dingen tegelijk kunt doen?
Moet je als hoogopgeleide vrouw, ook heel veel uren werken, wanneer je moeder bent geworden?
Moet je alles uit het leven halen, moet alles groter en mooier? Terwijl je ook kunt genieten van de kleine dingen in het leven?
Een paar maanden geleden had ik gezegd, dat ik vond dat ik op mijn niveau moest werken, minimaal 24 uur per week, daarnaast nog nevenactiviteiten op werkgebied en een eigen bedrijf opzetten. Want het is toch zonde voor al die jaren studeren, om onder je niveau te werken?
Er zullen ongetwijfeld mensen gaan steigeren bij deze uitspraak, maar mogen ouders gewoon genieten van hun kinderen? Ze die basis geven, waardoor ze in de toekomst als zelfverzekerde personen in de maatschappij stappen.
Social media geeft sowieso vaak een vertekend beeld van mensen hun levens, veelal is het rozengeur en maneschijn, wordt niet gesproken over verdriet of uitputting. Laten we vooral niet zeuren, dat doet men wel op Twitter. Gelukkig is niet iedereen zo beïnvloedbaar door social media als ik, maar het is voor mij wel een Eyeopener geweest.
Verder heb ik geleerd "Nee" te zeggen, niet omdat het moet, maar omdat ik eerst nadenk voordat ik iets toezeg. Ik ben altijd wel enthousiast, zei gauw "Ja", maar moest achteraf afzeggen, of bedacht een smoes. Nu zeg ik: "Ik denk er even over na". Zodat ik bewust mijn keuzes maak, dat kan ook nee zijn, zonder er een smoes voor te hoeven bedenken. Ik denk aan mijzelf, dit is niet egoïstisch, maar uit eigenwaarde. Ik mag er zijn, mijn mening mag er zijn, ik mag vragen stellen en ik mag ook om hulp vragen. Dit is niet dom, of verkeerd, maar het levert juist heel veel op.
Inmiddels zit mijn therapie er bijna op (ook zo'n taboe, ik ging naar een psycholoog, ik raad het iedereen aan, doe het ook eens, geeft je hele heldere inzichten over jezelf).
Ik ben weer wat uren aan het werk, als verpleegkundige, weer lekker op route. Over een maand hoop ik weer gere-integreerd te zijn voor 15 uur per week, dit zijn dan ook mijn nieuwe contracturen (en 3 uur per week OR). Daarnaast kan ik nu geregeld mee met uitjes van Thijs zijn school en breng ik bijna elke dag mijn kinderen naar school. Kunnen er weer kinderen bij ons komen spelen na schooltijd en kunnen we in de weekenden heerlijk rustig om keutelen in huis.
Mensen zeiden mij toen ik thuis kwam te zitten: "Het klinkt nogal cliché, maar je komt er sterker uit!"
Nou, tot nu toe is dit cliché meer dan waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten