Borstvoeding

Al vanaf het prille begin van mijn eerste zwangerschap was ik ervan overtuigd. Ik zou borstvoeding geven. Mijn moeder heeft mij zes maanden gevoed, dus voor mij vanzelfsprekend dat ook te proberen.

We (ja, Dj ging mee) gingen naar een borstvoeding voorlichting en kregen zelfs via onze verzekering een borstvoeding begeleidingspakket bij Makibo vergoed. Dus ook daar kregen we éen op een voorlichting voordat Thijs zelfs geboren was.

Thijs werd geboren en toen begon het harde werken. De bevalling verliep gecompliceerd, de pomp moest erbij te pas komen (zal verdere details besparen). Aanleggen na de bevalling lukte niet, haast van de verpleegkundige en een hersenschudding door de pomp werkten niet mee. Ook de nacht in het ziekenhuis ging het aanleggen wat omslachtig.

De volgende dag mochten we naar huis en ook daar wilde het nog niet vlotten. Tepelhoedjes werden gekocht door Dj (hij moest behoorlijk zoeken bij de drogist) en Thijs begon te drinken. Ondanks dat viel hij af. Bijna meteen tot de 10%, dus we voedde bij met kunstvoeding. Het begon te lopen en na een week was hij aardig gegroeid (het duurde wel bijna 3 weken voordat hij terug op geboortegewicht was).

Daarna hadden we redelijk relaxte weken, al ben ik die vergeten. Gelukkig schreef ik die op in een dagboek. Na zes weken begon de ellende: Spruw!

Ik kon het niet aan, had emotioneel niet de puf het te bestrijden en kolfde nog drie weken. Ik vond dat ik genoeg mijn best had gedaan en een fles leek me toch handiger. 

Thijs kreeg na 10 weken volledige flesvoeding, maar de ellende was niet over. Obstipatie en hoe, heel zielig en daarnaast 's nachts flessen maken beneden is ook niet alles. Op stap, übervolle luiertas mee. Hij is er op gegroeid en over de darmklachten heen gegroeid, maar  bij kindje twee zou ik het weer proberen.

In de zwangerschap dacht ik na de borstvoedingsperiode met Thijs. Ik kwam tot de conclusie dat ik te snel had opgegeven, de makkelijke weg had gekozen (dacht ik).
Bij mupsje (we wisten niet of we een zoon of dochter kregen, dit was onze werknaam) zou ik minimaal een half jaar, langzamerhand zelfs een jaar borstvoeding geven.

Boeken werden besteld, ik werd lid van de borstvoeding facebook, Makibo was weer standby. We gaan slagen dit keer.

Eind juni is dochter Iris geboren,  thuis zonder poespas en ze dronk direct aan dr borst. Maar ook zij viel af, niet direct zoveel als Thijs, maar we moesten hard werken. Helaas, op de laatste kraamdag was ze weer afgevallen. Wegen en voeden, voeden, voeden en even bijvoeden en kolven en ze ging weer groeien.

Na twee bezoeken bij het Consternatieburea zit ons meisje op de onderste lijn. Ze groeit, maar langzaam. We moeten op blijven letten. Ik gooi mijn standaard zin: 'Ik overleg het met mijn lactatiekundige' er steevast in.
Onzeker maken ze mij dit keer niet, we gaan het flikken dit keer.

Tot gisteren leek het zo makkelijk en toen ontdekte ik witte vlekjes op Iris haar lip. Toch niet Spruw? Ja, dus.
Kan ik er wel van janken?  Nog niet,  de dag erna wel. Mijn tepels: 'AU!'.

Maar dit keer gaat Spruw de boel niet verpesten. We gaan dat jaar halen. Pcm in de aanslag en tanden op elkaar. 'Lets do it!'

Naast de professionele hulp op WhatsApp en een belletje met Anna van Makibo, heb ik nu ook meer borstvoedende vriendinnen om me heen. Superfijn, een professioneel en emotioneel netwerk om je heen. Face heeft ook positieve dingen ;-)