Let it go......

Loslaten, mijn moeder zei het al toen ik zwanger was van Thijs, vanaf het moment dat je zwanger bent, moet je leren loslaten.
Kinderen zijn niet je bezit, maar je mag voor ze zorgen dat bet zelfverzekerde individuen worden.

Bj Thijs ging dit alles mij super makkelijk af. Het is een super kereltje met een eigen
willetje, hij vaart zijn eigen koers en wij mogen daarin meevaren en zo nu en dan wat bijsturen.

Maar toen werd er een tweede kindje verwacht, ik had andere verwachtingen, dingen die ik anders,
'Beter', wilde doen, compenseren wat ik bij Thijs 'fout' had gedaan.
Daarbij werd steeds duidelijker dat we na deze zwangerschap als gezin compleet waren. Ik twijfelde hier nog een beetje over, Dj daarentegen niet.

Alles is dus voor het laatst, de zwangerschap, bevalling, borstvoeding,  de geur van een pasgeboren baby, de hele ontwikkeling van klein mupsje tot een mini mensje, de eerste keer omrollen, de eerste stapjes, enz.
Ik vind zwanger zijn en bevallen heerlijk, ja ze bestaan echt, mensen die bevallen fijn vinden, zonder verdoving, met oerkrachten en dan een mini mensje op de wereld zetten.  De roze wolk, die soms ook best wel grijs is, maar zo bijzonder.

Alleen een volgende zwangerschap zal er niet komen, daar word ik soms  best emotioneel van, daar zit nu net het 'probleem', LOSLATEN!
We hebben een gezond en gelukig gezin, we hebben een zoon en een dochter (meer smaken zijn er niet).
Toch is er bij mij diep in mijn hart nog een gevoel dat zegt dat er nog een kindje komt.

Daartegenover staat dat ik diep in mijn hart voel dat het goed is, of toch niet. Tweestrijd, met daarbij een man die duidelijk aangeeft dat het genoeg is, dat we compleet zijn en dat hij gelukkig is.
Want weer een kindje erbij betekend ook weer keihard werken, gebroken nachten, huilende baby, huilende papa en mama, korte lontjes, ruzies, een hele aanslag op je relatie.
Ja, je krijgt er super veel voor terug, maar gaat het niet ten koste van je gezin en relatie?

Nu ben ik dus aan het loslaten,  van mijn verwachtingen; waaronder het krijgen van nog een kindje, maar ook om Iris meer los te laten, want dat heeft ze nodig.
Ik heb haar (on)bewust bij me gehouden, ik kon haar niet goed loslaten, wat zijn weerslag had op haar slapen.

We bezochten een homeopaat en ze zei:" Vertrouw op Iris, geef haar de ruimte om zelf dingen te ontdekken."
Toch gingen we op dezelfde voet door, maar op een gegeven moment trokken we het niet meer, Iris was ondertussen 11 maanden oud en sliep zeer onrustig.
Weken sliep ze op ons, kon ze moeilijk haar slaap vatten en gingen we er zelf aan onderdoor.
Uiteindelijk gingen we naar de huisarts, ze gaf adviezen, waar ik eigenlijk niet aan wilde beginnen.
LATEN HUILEN! NEE TOCH?!

Iris ging eerst een nacht uit logeren,  ook een advies van de huisarts. Ze sliep als een roosje en wij ook.
Toen moesten we thuis ook onze draai vinden.
Loslaten, Iris de ruimte geven haar eigen draai te vinden en haar dag te verwerken. Dat doet ze met huilen, zo'n vijf minuutjes. Daarna valt ze in een diepe slaap, tot de volgende ochtend.

Nu kan ik mezelf gek gaan maken met gedachten zoals ; " had ik maar" en "wat als?", maar wat heeft het voor zin?
Het is gebeurd en veranderen kan ik het toch niet meer. Iris is een vrolijk,  eigenwijs en heerlijk kind. Ze kan heerlijk bj je komen voor een dikke knuffel,  maar ook krijsen en gillen wanneer iets niet lukt of niet mag.

We zjn dus gezegend met twee heerlijke,  eigenwijze, ondernemende en kletsende kinderen met een enorm eigen willetje.  We hebben onze handen er vol aan en genieten volop. Soms moet je tevreden zjn met wat je hebt en je verwachtingen loslaten!

LET IT GO!