Ik was een jongens meisje, in meisje meisje kleren (bedankt mam, ik hou nog steeds van jurkjes, met klik-klak hakjes). Ik klom in bomen, maar speelde ook met barbies. Een echte poppenmoeder was ik niet, ondanks de mooie poppenwagen die ik kreeg van mijn opa en oma. De poppenwagen werd vooral gebruikt voor het verplaatsen van bakstenen (vonden de veren iets minder leuk).
Na een aantal jaren heerlijk te hebben gepuberd, waarin ik samen met mijn vriendinnen me vooral bezig hield met roken en bij de stoere kids horen, speelde ik thuis met Sarah nog gewoon met de barbies en deden we echte meisjes dingen.
Tot we op ons 15e de jongens ontdekten, we mochten wat uit en kregen verkering.
Op mijn 16e kreeg ik verkering met Dirk-Jan, mijn man, de vader van onze kinderen. Nooit gedacht dat onze puppie-liefde, zo lang zou duren. We groeiden samen op, studeerden, gingen werken en smeden plannen voor de toekomst.
Nou ja, vooral ik, ik wist al wel vanaf mijn 16e dat ik mama wilde worden, van minimaal 2 kinderen. Als ik zwanger zou worden, dan was dat geen probleem geweest, dat wist ik wel zeker.
Maar na het VMBO ging ik voor mijn MBO diploma, als doktersassistent en daarna nog 'even' de HBO- Verpleegkunde er achteraan.
Mijn eierstokken begonnen zo nu en dan al behoorlijk te klepperen, maar studeren en kinderen krijgen, leek ons iets te ambitieus. Tijdens de HBO-V trouwden we en in de zomer voor mijn laatste jaar, kochten we ons eerste huis, in Tytsjerk. Een rijtjeswoning, met speeltuin voor de deur.........
De vraag en..... wanneer komen de kinderen werd al veelvuldig gesteld (ik heb een gruwelijke hekel aan die vraag, ik zal er ook nog eens een stukje over schrijven). Maar in december 2011 hadden we een positieve test in onze handen. Verbaasd, want het was wel erg snel 'raak'!
Terwijl ik afstudeerde, groeide mijn buik vrolijk verder en uiteindelijk waggelde ik hoogzwanger het podium op om mijn diploma in ontvangst te nemen.
op 5 augustus 2012 werd onze zoon Thijs geboren en begon 'the real deal'. Want mama ben je altijd en overal, ook wanneer je na je verlof, weer aan het werk bent.
Ik mocht 3 maanden volop genieten van thuismoederen, maar toen begon het wel weer te kriebelen. Ik mocht eindelijk als verpleegkundige aan de slag. Eerst als invaller en al gauw mocht ik een half jaar op een vaste plek invallen, waarna ik een vast contract kreeg in team Wergea.
Ik ben geen thuisblijfmoeder, soms zou ik het even willen, om na 2 weken, toch weer echt uit te kijken naar een dag werken. Ik vind het fijn om bij mijn kindjes te zijn, maar ook om mensen te helpen, te werken en toch ook om geld te verdienen. Mede omdat het ervoor zorgt, dat we al die leuke dingen kunnen doen op onze vrije dagen.
In juni 2014 werden we voor de 2e keer ouders, dit keer van onze dochter Iris. de drie maanden thuis vlogen om, voor het eerst had ik geen zin om aan het werk te gaan. onregelmatige diensten, kinderen die niet tegelijk slapen, kolven enz.
Genoeg redenen om thuis te blijven, maar gelukkig werd het na een aantal weken beter.
Die tweestrijd tussen thuis en werk, de spagaat, het jongleren om alle ballen omhoog te houden. Het is het werkende moeders dilemma. Tenminste, zo ervaar ik het. Ik ben altijd met mijn kinderen bezig, je voelt je soms schuldig, omdat je dingen mist. Je moet veel regelen, je komt aan te weinig dingen in en om huis toe.
In februari heb ik ook nog eens de stap genomen om een andere functie aan te gaan, een pioniersfunctie, waarin ik mijzelf het afgelopen jaar heb ontwikkeld. Mijzelf in veel dingen heb gevonden, maar ook enorm mezelf ben tegen gekomen.
We hebben meer regelmaat in ons leven, maar daarentegen ik ben ook minder thuis, want ik werk meer uren.
Recent heb ik eraan gedacht om weer te switchen, minder uren te werken, misschien zelfs even helemaal stoppen. Maar wil ik dat echt, kan het financieel, wil ik dingen gaan laten, of ben ik eigenlijk tevreden met hoe het gaat. Mis ik teveel van onze kinderen? Ik heb bij beide hun eerste stapjes meegemaakt, ik word opgewacht met enorme enthousiasme en met een dikke knuffel en de woorden: 'Ik hou van jou mama'. We hebben een geweldige oppas en ik vind mijn werk eigenlijk best wel heel erg leuk!
Wordt het ooit nog beter? of blijft die tweestrijd er altijd? de tijd zal het leren.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten