Woorden die je raken

Ik heb hele lieve vriendinnen, het zijn schatten. Ik heb verschillende soorten vriendinnen, vriendinnen die via andere vriendinnen, vriendinnen zijn geworden, collega vriendinnen, collega moeder vriendinnen en studie vriendinnen. 

Mijn vaste kern vriendinnen zijn een selecte groep dames, sommige ken ik al vanaf de middelbare school, andere nog maar pas. 

We hebben hele verschillende levens. De eerste is al moeder geworden en er worden al meer baby's verwacht. Ik ben dus niet meer de enige moeke. Andere vriendinnen zijn nog vrijgezel of zijn samenwonend maar nog niet toe aan kinderen. 

Sinds vorig jaar gaan we elk jaar een weekend weg, vooral omdat een van mijn vriendinnen niet meer in Nederland woont. 

Vorig jaar reden we naar Frankrijk, drie dagen gezelligheid , wijn drinken, kaas eten en bijkletsen.  De reis er naartoe leverde al vele gesprekken op. 

Iris was op dat moment 8 maanden oud, ik gaf  nog borstvoeding, ze sliep bij ons in bed en viel bovenop ons in slaap. 

Al menig maal had ik hier van anderen, familie, vrienden en wie dan ook, opmerkingen of blikken gehad. Waarom? Omdat wij dingen anders doen? Omdat wij naar onze kinderen toegaan, wanneer ze huilen? Dat wij toegeven aan de behoeftes van onze kinderen? Dat wij ervoor kozen om onze kinderen te dragen, in plaats van in bed te laten huilen? 

We hebben hier bewust voor gekozen, hoe zwaar het soms ook was. Ik was kapot, toen we dat weekend weg gingen. Was toe aan acht uur slapen, aaneengesloten. Me time! Ook in de auto werd onze opvoeding besproken. Hoe moeilijk ik het soms vond. Dat Iris lastig bestempeld werd, wat ik zelf ook wel zo ervaarde, hakte er wel in. 

We zijn een jaar verder, Iris is een zelfstandige, eigenwijze dreumes, die duidelijk aangeeft als ze op de pot wil, wanneer ze moe is of wanneer ze dorst heeft.  Ze staat zo open in de wereld, weet dat wij haar veilige basis zijn.  

Ik krijg steeds meer me time! Het wordt steeds duidelijker dat ons gezin echt compleet is. Ik geniet van onze kinderen, mijn vrienden en familie en de combinatie met mijn werk en eigen bedrijf. 

Afgelopen weken ging ik spontaan met vriendinnen uiteten. Zo waardevol, gewoon even een-op-een gesprekken. Over het leven, liefde, werk en ook over de kinderen. 

Tijdens een etentje zei Sarah: ' jullie hebben bij Iris gewoon het eerste jaar volledig aan haar behoeftes voldaan, waardoor ze nu weet dat jullie er voor haar zijn.' Ik had kippenvel en voelde een klein traantje. Deze woorden raakte mij zo diep. 

Wanneer we weer een kindje zouden krijgen, zo ik het gewoon weer doen. Ook al is het soms zo zwaar, staat je baby in plaats van jezelf centraal. Mijn tijd komt wel weer. Ik ben weer aan de beurt (soms). We krijgen weer wat vrijheid en genieten van ons  complete gezin. En die blog die ik een tijd geleden schreef over de veranderende vriendschappen?! Ja, die veranderen, ze worden namelijk nog waardevoller!!!